Çocuk bizim neyimiz olur?
Yoksa “kimimiz olur?”diye mi sormalıyım?
Ya da “çocuk” kendi başına kendisi olarak nedir? Kimdir?
Hiç düşündük mü bunları?
“Ne gerek var ki düşünmeye?” mi diyorsunuz?
“Ne anlamı var bu soruların?” mı diyorsunuz?
Şunlar hiç aklımızdan geçmiş midir? Ya da bu cümlelere hiç tanık oldunuz mu?
Çocuk bizim canımızdır.
Çocuk bizim ciğerimizdir.
Çocuk bizim eğlencemizdir.
Çocuk bizim neşemizdir
Çocuk bizim hayatımızın anlamıdır.
Çocuk bizim yavrumuzdur.
Çocuk bizim evladımızdır.
Çocuk bizim geleceğimizdir.
Çocuk bizim umudumuzdur.
Çocuk bizim bakıcımızdır.
Çocuk bizim dert ortağımızdır.
Çocuk bizim işçimizdir.
Çocuk bizim soyumuzun devamıdır.
Çocuk bizim mirasçımızdır.
Çocuk bizim yapamadıklarımızı yapacak olandır.
Çocuk bizim sermayemizdir.
Çocuk bizim malımızdır.
Çocuk bizim felaketimizdir.
Çocuk bizim selametimizdir.
Çocuk bizim tetikçimizdir.
Çocuk bizim kurbanımızdır.
Çocuk bizim başımızın belasıdır.
Çocuk bizim hayatımızın engelidir.
Çocuk bizim hayatımızın dengesidir.
O benim çocuğum severim.
O benim çocuğum döverim.
O benim çocuğum keserim.
O benim çocuğum satarım.
O benim çocuğum atarım.
O benim çocuğum “canımın istediğini” yaparım.
Ne dersiniz? Bu sorulara yanıt vermeyi ister misiniz? Sonra da “Çocuk” kavramı üzerine sohbete devam ederiz.
